Wydolność – to pojęcie biologiczne określające funkcjonalne zdolności do wykonywania wysiłków fizycznych przy rozwinięciu najbardziej ekonomicznych i efektywnych reakcji ustroju.
Są więc to potencjalne możliwości organizmu w zakresie wykonywania pracy. Z jednej strony wydolność charakteryzuje zdolność do wykonywania intensywnej lub długotrwałej pracy przy możliwie najniższym zmęczeniu i związanych z jego narastaniem zmianach środowiska wewnętrznego ustroju. Z drugiej – określa wysoką tolerancję zmian środowiska wewnętrznego podczas samej pracy oraz zdolność szybkiej odnowy po zakończeniu wysiłku. Wydolność zależy między innymi od energetyki wysiłku, termoregulacji ustroju oraz koordynacji nerwowo-mięśniowej, określa więc biologiczne możliwości ustroju, możliwe do realizacji w warunkach startowych. Zamiarem wydolności przyjęto zdolność do maksymalnego poboru tlenu VO2max.
Wydolność zmienia się wraz z wiekiem równolegle do procesów rozwoju i dojrzewania przede wszystkim tych układów, które w największej mierze są zaangażowane w gospodarkę tlenową (sercowo-naczyniowy, oddychania, mięśniowy). Według danych literatury, wydolność mierzona wielkością pułapu tlenowego wzrasta w sposób naturalny (bez treningu) do około 20 roku życia u mężczyzn i do około 16 roku życia u kobiet. Po względnej stabilizacji do około 30 roku poziom wydolności tak u kobiet jak i u mężczyzn obniża się stopniowo.
Podsumowując – wytrzymałość, rozumiana jako cechy przygotowania sprawnościowego, jest pojęciem szerszym jak wydolność. Wydolność określa potencjał ustroju, wytrzymałość charakteryzuje stopień wykorzystania tego potencjału, również dzięki czynnikom psychicznym.
