Ważnym problemem jest periodyzacja treningu wytrzymałościowego oraz dobór odpowiednich obciążeń treningowych.
Ważnym problemem jest periodyzacja treningu wytrzymałościowego oraz dobór odpowiednich obciążeń treningowych. Postulat periodycznej struktury treningu wiąże się z występowaniem po każdym wyczerpaniu pewnego okresu, najbardziej sprzyjającego do podjęcia następnej pracy treningowej. W przebiegu całego szeregu zmian wywołanych wysiłkiem zanotowano występowanie trzech kolejnych i wzajemnie się warunkujących faz, tj.: wyczerpania, odnowy i odnowy z nadwyżką lub: wyczerpania, kompensacji i superkompensacji.
Ten 3-fazowy przebieg odnosi się przede wszystkim do zużywanych źródeł energii, ale również do zużycia podstawowej struktury, tj. białka mięśniowego. Po jednorazowych wysiłkach faza superkompensacji wcześniej czy później zanika, a organizm wraca do stanu wyjściowego. Natomiast przy wysiłkach powtarzanych zmiany odpowiedzialne za okres superkompensacji nie znikają całkowicie, lecz stopniowo się utrwalają, zwiększając w ten sposób potencjał energetyczny, a w końcowym efekcie – zdolność do wysiłków fizycznych.
Przedłużenie odpoczynku poza okres superkompensacji obniża efekt treningu, ponieważ zbyt długie przerwy powodują zanikanie korzystnych jej objawów. Występowanie więc cyklicznych zmian wywołanych wysiłkiem treningowym dyktuje konieczność periodyzacji treningu. Zrozumiałe jest, że czas podstawowego cyklu treningowego jest różny i zależny od rodzaju wysiłku treningowego. Po krótkich intensywnych wysiłkach występowanie i zanikanie okresu superkompensacji ma miejsce po kilkunastu godzinach (dla sprintera). Trening więc może być stosowany często (codziennie). Po cięższych i bardziej wyczerpujących treningach wzrost wydolności może nastąpić dopiero po kilku dniach. Zatem poznanie przebiegu procesów wypoczynkowych (na tym polega tzw. “czucie treningowe”) stanowi podstawowy klucz do racjonalnego opracowania periodycznej struktury treningu wytrzymałościowego.
